Unieke basisprincipes, verrassend, maar vooral logisch.
De moderne natuurgeneeskunde is gekenmerkt door een aantal unieke basisprincipes die teruggaan tot Hippocrates. Ze zijn uniek omdat ze in andere geneeswijzen niet of nauwelijks voorkomen en vooral logisch en vanzelfsprekend zijn. In de natuurgeneeskunde staat de ‘zieke’ centraal, vandaar de grote belangstelling voor de persoonlijkheid en de individueel gerichte behandelingen. De verbondenheid van de mens met de natuur is een belangrijk uitgangspunt omdat natuurgeneeskunde een ecologische geneeswijze is. De negatieve invloed van het vervuild milieu heeft men te lang onderschat. Hippocrates heeft in zijn tijd al gewezen op het belang van een gezonde voeding. De moderne voedingsindustrie is ver afgeweken van de essentie van de voeding. Men zegt terecht dat in de supermarkt geen voeding, maar slechts hongerstillers te koop worden aangeboden. We gaan even in op deze merkwaardige basisprincipes die meteen een goed beeld weergeven van wat natuurgeneeskunde is.
Behandel de zieke in plaats van de ziekte
Dit betekent dat we in de natuurgeneeskunde altijd vanuit de persoonlijkheid vertrekken. De ziekte wordt niet verwaarloosd, maar door de ‘zieke’ te behandelen geneest de ‘ziekte’. De emotionele, mentale en psychische aspecten spelen in de natuurgeneeskunde een grote rol. De individuele benadering binnen de natuurgeneeskunde is vrij uniek. Als we dieper ingaan op de humoraalpathologie merken we hoe relationeel de natuurgeneeskunde is, alles is met alles verbonden.
Ieder mens bezit een zelfgenezend mechanisme
Het zelfgenezend mechanisme is een geheel van systemen met als doel op eigen kracht de ziekte te overwinnen. Het zelfgenezend mechanisme is nauw verbonden met de levenskracht en het instinct. Ieder levend wezen heeft een instinctieve drang om zich te beschermen, om te overleven, om zich te verzetten tegen iedere bedreiging van binnenuit of buitenaf om het leven in stand te houden. We kennen de immuniteit, het stressmechanisme, de homeostase, maar tevens het zelfreinigende en zelfherstellend mechanisme. De natuurgeneeskunde is gericht op alle mechanismen die op een natuurlijke wijze of met natuurlijke middelen worden gestimuleerd.
Genezen is ontgiften
In de moderne natuurgeneeskunde staat ontgiften nog altijd centraal in het therapieplan. Alle fysiologische processen laten afvalstoffen achter die spontaan worden uitgescheiden. Door een ongezonde voeding, het gebruik van genotsmiddelen, medicijnen, frisdrank, roken en veel stress is de aanvoer van gifstoffen echter groter dan de capaciteit van de uitscheiding. Zo ontstaat er een opeenstapeling van toxines in de weefsels wat aanleiding geeft tot allerlei ziektes. Daarom is het nodig om extra te ontgiften. Dat kan via gastro-intestinale therapieën of wat men in de volksmond ‘detox ’ noemt.
Alleen de natuur geneest
De geneeskracht zit, zoals aangetoond, in het menselijk lichaam, maar tegelijkertijd in talrijke organismen zoals voedingsmiddelen, kruiden, etherische olie, honing, stuifmeel, zure middelen, levende bacteriën, gisten, warmte en koude prikkels, huidstimuli die de bloedcirculatie verhogen en de immuniteit versterken. De moderne wetenschap heeft inmiddels geneeskrachtige inhoudsstoffen in voedingsmiddelen ontdekt, die bioactieve substanties worden genoemd. Dit betekent dat een voedingsmiddel niet alleen de nodige energie aan het lichaam levert, maar gelijkertijd genezend werkt. Uiteraard heeft men bij een ernstige ziekte medische hulp nodig, maar zelfs dan biedt de natuurgeneeskunde een goede ondersteuning.
Maak van uw voedsel uw medicijn
Deze beroemde uitspraak van Hippocrates is in de moderne natuurgeneeskunde van grote betekenis. Door zich gezond te voeden, functioneert het lichaam beter en wordt de weerstand tegen ziekte verhoogd. De afvalstoffen die bij gezonde voeding via vertering en stofwisseling worden gevormd, zijn beperkt en worden spontaan afgevoerd. Met voedsel voeden we onze cellen en dat is bepalend voor de kwaliteit van onze gezondheid. Bovendien hebben we al gewezen op de bioactieve substanties die een bijkomende genezende werking hebben die vergelijkbaar is met die van kruiden.
Lichaam en geest zijn een
Een van de basisprincipes uit de natuurgeneeskunde is de eenheid van lichaam en geest die teruggaat tot de natuurfilosoof Thales van Milete. Volgens de natuurgeneeskunde is de mens een psychosomatische eenheid, d.w.z. dat psychische aspecten verbonden zijn met de soma of de fysieke aspecten. Psychische spanningen of negatieve emoties veroorzaken of beïnvloeden het ontstaan of het in standhouden van ziektes. Een fysieke klacht heeft weer invloed op de psyche. Slecht werkende darmen, allergie, ademnood enz. hebben een negatieve invloed op de gemoedstoestand. Iedere fysiek gerichte behandeling heeft een gunstige invloed op de instelling van de patiënt.
De mens maakt deel uit van zijn omgeving
Er is niet alleen een eenheid tussen lichaam en geest, maar tegelijkertijd tussen de ‘zieke’ en haar omgeving. De mens is immers verbonden met zijn omgeving. Hij is voor zuurstof, warmte, voedsel en water afhankelijk van zijn omgeving. Omgevingsfactoren worden in de natuurgeneeskunde de ‘expositie’ genoemd. Ongunstige omgevingsfactoren lokken een ziekte uit, houden de ziekte in stand en remmen het genezingsproces af. Vandaar dat er altijd rekening mee wordt gehouden.
Het individualiseren van het ziektebeeld
Dit is een van de belangrijkste basisprincipes. Het individualiseren van het ziektebeeld wil zeggen dat er een verband wordt gelegd tussen de ‘zieke’ en de ‘ziekte’, m.a.w. het ziektebeeld en het persoonlijkheidsbeeld worden aan elkaar gekoppeld. De ziekte is een deel van de persoonlijkheid en de oorzaak leidt men vaak af uit een aantal individuele factoren. De ‘zieke’ staat altijd centraal in het medisch gebeuren. De ‘ziekte’ heeft op zijn beurt een individueel karakter omdat er een relatie is tussen ‘ziekte’ en ‘zieke’. Patiënten met dezelfde ziekte hebben meestal een ander therapieplan nodig.
Een ecologische geneeswijze
In de natuurgeneeskunde wordt de mens als een natuurlijk wezen beschouwd dat verbonden is met zijn omgeving. Hij ondergaat de positieve invloed van een schoon milieu, maar ook de negatieve invloed als het milieu vervuild is. Omdat de wisselwerking tussen de mens en zijn omgeving centraal staat, noemt men de natuurgeneeskunde terecht een ecologische geneeskunde. Binnen het organisme wordt eveneens rekening gehouden met het ‘intern milieu’. Dat geldt niet alleen voor de darmflora en de immuniteit, maar voor heel het organisme. De kwaliteit van onze gezondheid is afhankelijk van het intern milieu.
Ziekte als positieve boodschap
In de natuurgeneeskunde wordt een ziekte gezien als een poging om de verstoorde harmonie te herstellen, m.a.w. een ziekte heeft een positieve boodschap. Als we tijdig reageren met herkenbare symptomen, is de kans groot dat we op een eenvoudige manier en met natuurlijke middelen de ziekte kunnen genezen. Door het gebruik van een verkeerde voeding, stress, verstoord levensritme, negatieve emoties en het onverantwoord gebruik van medicijnen onderdrukken we deze signalen en blijft de ziekte verder woekeren. Men merkt niet dat men ziek is totdat men op zeker moment geconfronteerd wordt met een ernstige ziekte die al dan niet fataal kan zijn. In de natuurgeneeskunde leert iedereen zichzelf kennen en vangt men de signalen op die te verklaren zijn. Luisteren naar het lichaam is in de natuurgeneeskunde een belangrijke opgave. Vandaar haar uitzonderlijke rol in de preventie. Patiënten die natuurgeneeskundig werden behandeld worden zelden opnieuw ziek omdat ze sneller reageren op dergelijke signalen. Om de natuurgeneeskunde goed te begrijpen, is het nodig even in te gaan op de historische aspecten. De hier vermelde basisprincipes zijn al 2.500 jaar oud en waren voor die tijd revolutionair. Voor veel lezers klinken ze als nieuw en verrassend in de oren.